Prófdagurinn mikli

Það er skrítið hvað maður getur stressað sig á próflestri.. og það að geta ekki sætt sig við lágar einkunnir er agalegt.. en kanski það sé aldurinn sem geri þessar kröfur á mann.  Vinkona mín sagði við mig í gær að það væri ekki málið hver einkunnin er því málið væri að ná prófinu og halda áfram.  mikið til í því.. allavega man ég ekki einkunnir úr prófum í gegnum skólagönguna.. en man eftir því þegar ég hef fallið. það er svipað og að falla niður af háhýsi í kjól og finnast allir ættingjar sínir og vinir horfa á mann hálfnakta og með augnaráði sem lýsir hneikslan og niðurlægingu.  En það góða við þetta er að það er alltaf hægt að fara aftur og lenda þá á fótunum með hendur uppréttar og brosandi... jájá þá eru allir búnir að gleyma þessu hneikslanlega stökki af háhýsinu..klappa manni á öxlina og segja að "þeir vissu að ég gæti þetta" en prófið er í dag og við skulum vona að ég sleppi við öll háhýsi.